Адкрыты дыялог на тэму “Культура родавай памяці” сабраў цікаўных і дапытлівых пяцікласнікаў 7 снежня 2023 года.
Чалавек і час… Імгненне і бясконцасць… Сучаснае і мінулае… Нідзе, на мой погляд, гэтыя часавыя вымярэнні не судакранаюцца так гарманічна і ўдала, як у музеі. Вядома, музейныя прадметы не могуць казаць. Інакш яны паведамілі б нам гісторыю нашых далёкіх продкаў. Трохі сумную, незразумелую, але такую цёплую і блізкую. Я веру, што ў кожнай рэчы ёсць душа. Яна захоўвае цеплыню дотыку чалавечых рук, энергетыку майстра, аўру, тайну. Асабліва старыя рэчы. Напрыклад, старадаўні бабулін куфар, што стаіўся ў куце старой хаты, нібыта адчувае, што мы гатовы парушыць замову і адамкнуць чароўны куфэрак. Чаго там толькі няма!!!! Ручнікі, бялізна, посцілкі, дзіцячыя цацкі, сувеніры- абярэгі, паясы. І што ні прадмет— кожны з душой і абавязкова з сакрэтам! Рабі так- і будзе так! Залатыя правілы народнай культуры:
выхоўвай дзіця, пакуль яно ўпоперак лаўкі ляжыць.
Не садзіся абедаць за стол, які не засцелены абрусам: сям’я страціць дабрабыт. Хочаш, каб дзень прайшоў легка і без турбот- апранай абутак спачатку на правую нагу, а потым— на левую. Не лезь паперад бацькі ў пекла: за стол трэба садзіцца ў адпаведнасці з узростам: спачатку старэйшым, затым маладзейшым.
Будзь мудрым і беражна прытрымлівайся народных рэгламентацый, бо
народная педагогіка—гэта Біблія, якая прайшла выпрабаванне на трываласць мільёнамі пакаленняў і лёсаў. Шчыра веру, што далучаючы маладое пакаленне да народных традыцый, мы фарміруем не толькі лепшыя чалавечыя якасці, але і цвёрдае пераканаўчае разуменне таго, што жыць трэба абачліва, высакародна, з любоўю і спагадай да ўсяго таго, што завецца Жыццём.