Белорусский четверг 16.02.2024

З легендаў i казак былых пакаленняў,
З калосся цяжкога жытоў i пшанiц,
З сузор’яў i сонечных цёплых праменняў,
З грымучага ззяння бурлiвых крынiц.
З птушынага шчэбету, шуму дубровы,
I з гора, i з радасцi, i з усяго
Таго, што лягло назаўсёды ў аснову
Святынi народа, бяссмерця яго, –
Ты выткана, дзiўная родная мова.
М. Танк

З гэтых слоў 15 лютага распачалася літаратурная гасцеўня вучняў другіх класаў  “Рускай мове дай разгрузку – размаўляй па-беларуску!”

Мэтай мерапрыемства з`яўлялася павышэнне ўзроўня маўленчага развіцця і  паляпшэнне культуры зносін на беларускай мове.

Задачы, якія паставілі перад сабой настаўнікі, былі наступныя: пашыраць лексічны запас вучняў; развіваць вуснае маўленне, кемлівасць, увагу; выхоўваць павагу да роднай мовы, да беларускага народа, яго гістарычнага мінулага, культурнай спадчыны.

Падчас мерапрыемства прысутныя змаглі  адправіцца ў свет беларускай мовы, даведацца шмат новага і цікавага. Фотаздымкі вядомых беларускіх пісьменнікаў паведамілі вучням пра людзей, якія зрабілі вялікі ўклад у развіццё беларускай мовы. Старонкі кніг раскрылі перад маленькімі сябрамі таямніцы роднага слова, якое фарміравалася на працягу многіх стагоддзяў: убірала ў сябе  ўсё, што адбываецца вакол, адлюстроўвала думкі і настрой людзей. Вершы, прыказкі, загадкі, якія гучалі  на мерапрыемстве дапамаглі адчуць усім прысутным непаўторнасць і глыбіню роднай мовы, спрыялі раскрыццю яе прыгажосці і мілагучнасці.

Мерапрыемства падаравала вучням безліч прыемных эмоцый, а роднае слова стала гучаць яшчэ часцей на перапынках і падчас вучэбных заняткаў.

Гульня-віктарына “Зімовыя святы”

Навучэнцы першых класаў 8 лютага ў беларускамоўны чацвер сталі ўдзельнікамі фальклорнай гульні-віктарыны “Зімовыя святы”.

Дзеці даведаліся аб тым, што беларускiя святы i абрады – каларытныя, поўныя загадак, містыкі i народнай мудрасцi. Нашы продкі весялілія з размахам! А зімой як вядома, што не месяц – свята!

У цёмныя зімовыя вечары нашы продкі збіраліся ўсёй сям’ёй, каб адзначыць самае галоўнае і ўрачыстае свята — Каляды. Мы чакаем ад іх нейкага асаблівага настрою, марым аб здзяйсненні жаданняў ды недзе ў душы, далёка-далёка, усё ж такі верым у цуд. Нашыя продкі таксама з нецярпеннем чакалі Калядаў і таксама спадзяваліся на лепшае. Як і мы зараз. Каляды заўсёды былі вельмі папулярнымі ў дзяцей і моладзі, менавіта яны больш за ўсіх удзельнічалі ў разнастайных забавах, гульнях, танцах. 

19 студзеня адзначаецца зімовае свята народнага календара — Вадохрышча, якім завяршаліся Каляды. Лічыцца, што на Вадохрышча, з паўночы да паўночы, вада набывае гаючыя ўласцівасці і захоўвае іх на працягу года.  Звычайна свята супадала з самымі халоднымі днямі зімы, пасля якіх год паварочваў на лета.

Стрэчанне, або Грамніцы, – свята язычніцкага паходжання. Паводле народных меркаванняў, гэта свята лічыцца днём першай сустрэчы зiмы i лета.

Завяршае зімовыя святы Масленіца (Сырны тыдзень, Масленка). Абрадавымі стравамі тыдня лічацца бліны, масла, тварог і сыр. На думку нашых продкаў Масленіца азначала «развiтанне з зiмой» і сімвалізуе масленічны блін. Напрыканцы школьнікі пазнаемiліся з выставай літаратуры аб зімовых святах.

Гульня-віктарына “Зімовыя святы” для першакласнікаў прайшла цікава, займальна і весела.

Белорусский четверг 25.01.2024

Віктарына “Моўныя самацветы”

Каб адчуць чарадзейную сілу беларускага слова, вучні 7-х класаў наладзілі ў беларускамоўны чацвер гульню-конкурс “Моўныя самацветы”.

Рабяты з захапленнем удзельнічалі ў моўным спаборніцтве: прыгадвалі прадмет або з’яву на кожную літару алфавіта, падбіралі беларускія адпаведнікі да рускіх слоў, разгадвалі таямніцы лексічнага значэння слоў.

Удзельнікі віктарыны прапаноўвалі нечаканыя моўныя рашэнні, дзівілі ўласным красамоўствам, выразным чытаннем і шчырай любоўю да матчынай мовы, адным словам, сапраўды адчувалі непаўторнасць і прыгажосць беларускіх моўных самацветаў.

Настаўніца беларускай мовы і літаратуры

Аллянкова Наталля Валер’еўна

Белорусский четверг 18.01.2024

Вусны журнал “21 студзеня – Міжнародны дзень абдымкаў.“

Не варта саромецца абдымаць адзін аднаго, нават калі вы практычна не- знаёмыя, а асабліва, калі сёння — Дзень абдымкаў! Так сцвярджаюць тыя, хто штогод адзначаюць гэтае, хай і крыху дзіўнае, але ўсё ж вельмі прыемнае і вясёлае свята.Па-сяброўску абняць у гэты дзень можна нават незнаёмых людзей.
Невядома, каму ўпершыню ў галаву прыйшла такая ідэя святкавання? Чаму менавіта выбрана дата 21 студзеня — таксама невядома. Першымі братацца на вуліцах пачалі заходнееўрапейскія студэнты яшчэ 30 гадоў назад. З цягам часу дзень абдымкаў набыў статус сусветнага.
Псіхолагі лічаць, што людзі, якія любяць абдымацца, жадаюць адчуць пачуццё бяспекі, камфорту і кахання. А абдымкі суправаджаюць нас на працягу ўсяго жыцця. Мы абдымаем сяброў і родных пры сустрэчы пасля расстання, абдымаем адзін аднаго, каб выказаць сваю радасць і падзяку.
На думку італьянскага прафесара Вінчэнца Марыньяна, эліксірам жыцця з’яўляюцца абдымкі. Менавіта гэтыя эмацыянальныя праявы не толькі ўмацоўваюць здароўе, але і падаўжаюць жыццё.
Па ўспамінах сучаснікаў, геніяльны Альберт Эйнштэйн любіў абдымацца са сваёй жонкай, калі сутыкаўся з цяжкавырашальнымі задачамі. I хто ведае, можа менавіта ў гэтыя хвіліны і была адкрыта яго тэорыя адноснасці.
Але асабліва важныя абдымкі ў раннім дзяцінстве. Медыкі сцвярджаюць, што дзіця, якое мала лашчылі, можа вырасці агрэсіўным ,няздольным любіць іншых.Псіхолагі адзначаюць, што калі дзіця абдымаюць, цалуюць, яно набывае пэўны вопыт зносін. Яму камфортна ў гэтай сітуацыі. А калі яму добра, то і ён жадае падзяліцца гэтай радасцю, падарыць яе камусьці.
Але з узростам такая непасрэднасць, як правіла, губляецца. Вось і прыдумалі адмысловы дзень, калі можна дазволіць сабе забыцца аб стрыманасці, усміхнуцца і расхінуць абдымкі зусім незнаёмаму чалавеку.
Прыемна тое, што святкаванне 21 студзеня не патрабуе ніякіх матэрыяльных выдаткаў. Вам варта толькі шчодра ўзнагародзіць сваёй цеплынёй усіх, каго палічыце патрэбным. Віншуючы са святам, падарыць сваім блізкім і любімым  людзям абдымкі ў знак цёплага стаўлення да іх, нагадаць тым самым аб сваіх шчырых і цёплых пачуццях.

Настаўніца беларускай мовы і літаратуры Шэндзерава Іна Сяргееўна

Белорусский четверг 11.01.2024

Краса жыцця Ядвігіна Ш. – пісьменніка “з пэўна скрышталізаванай індывідуальнасцю” (да 155-годдзя з дня нараджэння Антона Іванавіча Лявіцкага)

 Літаратурная творчасць Антона Іванавіча Лявіцкага шматжанравая. Ён вядомы як аўтар баек у прозе, лірычнага апавядання, сатырычнай замалёўкі, дарожных нататкаў, фельетона, мастацкай публіцыстыкі, мемуараў. Вялікае значэнне для станаўлення буйной празаічнай формы беларускай літаратуры меў яго раман «Золата». Творчасць Ядвігіна Ш. адыграла значную ролю ў фарміраванні норм беларускай літаратурнай мовы, удасканаленні сістэмы яе стылістычных сродкаў, пашырэнні выяўленчых магчымасцей.

Нарадзіўся 4студзеня 1869 года ў маёнтку Добасна Рагачоўскага павета (цяпер Кіраўскі раён) у сям’і Яна і Вольгі Лявіцкіх, дзе яго бацька служыў упраўляючым маёнтка.

Неўзабаве сям’я Лявіцкіх пераехала ў Карпілаўку пад Радашковічамі на Міншчыне. Тут у 1877—1878 гг. Антон Лявіцкі вучыўся ў нелегальнай школе ў Люцінцы, якую арганізавала дачка Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча — Каміла. Пасля паспяхова скончыў Мінскую губернскую гімназію і паступіў на медыцынскі факультэт Маскоўскага ўніверсітэта.

8 сакавіка 1890 года за ўдзел у студэнцкіх хваляваннях Ядвігін Ш. быў арыштаваны і зняволены на некалькі месяцаў у Бутырскую турму. У турме ён пераклаў папулярнае на той час апавяданне У. Гаршына  «Сігнал», выдадзенае ў Маскве ў 1891 годзе.

Па вызваленні з турмы Ядвігін Ш. не дамагаецца аднаўлення ва ўніверсітэце. Ён здае экзамен на аптэкарскага практыканта, праходзіць практыку ў адной з маскоўскіх аптэк і выязджае на Беларусь, дадому ў  Карпілаўку. Тут ад цяжкай хваробы памірае яго бацька, а неўзабаве здараецца пажар, які знішчыў бацькоўскі дом. Ядвігін Ш. будуе для сям’і невялікую хатку з двух пакояў і кухні, а сам адпраўляецца ў Мінск і здае экзамен на аптэкара. Пасля непрацяглай практыкі пераводзіцца ў Радашковічы, дзе працуе памочнікам правізара і будуе Карпілаўскі дом.

У 1894 годзе Антон Лявіцкі пабраўся шлюбам з радашковіцкай швачкай Люцыяй Аляксандраўнай Гнатоўскай, якая па сканчэнні віленскай школы крою і шыцця працавала ў мястэчку. Па ўспамінах дачкі, Ванды Лявіцкай, Люцыя была маладзейшая за свайго мужа на пяць гадоў. У шлюбе нарадзілася чацвёра дзяцей: Ванда, Лявон, Вацлаў і Казімір.

У 1903—1904 гадах супрацоўнічаў з мінскімі і віленскімі прагрэсіўнымі выданнямі: выступаў з апавяданнямі, публіцыстычнымі артыкуламі і карэспандэнцыямі мясцовага характару на рускай і польскай мовах, дзе закранаў пытанні нацыянальнага кшталту, праблему перыядычных выданняў на роднай мове, сялянскага жыцця і інш., якія, аднак, асаблівай вядомасці яму не прынеслі. Першае апавяданне Ядвігіна Ш. на беларускай мове, якое мела назву «Суд», было надрукаванае ў трэцім нумары газеты «Наша доля» 20 верасня 1906 года.

Маёнтак Ядвігіна Ш. часта наведваў сын суседа-арандатара Дамініка Луцкевіча па імені Ян, які пазней стане буйнейшым беларускамоўным паэтам XX стагоддзя пад псеўданімам Янка Купала.

У 1909—1910 г. жыў у Вільні, працаваў сакратаром, а затым загадчыкам літаратурнага аддзела «Нашай нівы». Шмат піша і друкуецца. У 1913 г. працаваў у рэдакцыі газеты «Беларус». На гэты час прыпадае найбольш плённы ў жыцці пісьменніка перыяд 1906—1914 гадоў.

Увесну 1910 года пісьменнік здзяйсняе сваю даўнюю мару — павандраваць пешшу па Беларусі. Ён пешшу з Вільні да Карпілаўкі праходзіць больш за 500 км. У сваіх падарожных нататках, апублікаваных у «Нашай Ніве» пад назваю «Лісты з дарогі», Ядвігін Ш. распавядае пра мястэчкі і вёскі, цікавых людзей, што сустракаліся яму на шляху, а таксама разважае над эканамічнымі і сацыяльнымі праблемамі беларускага сялянства, выказвае шмат думак пра родную мову і народную асвету.

Адзін за адным — у 1912 годзе «Бярозкі», а ў 1914 годзе «Васількі» — выйшлі два зборніка апавяданняў пісьменніка. Апошні з іх быў выдадзены ў друкарні Марціна Кухты пры грашовай падтрымцы княгіні Магдалены Радзівіл.

З лістапада 1913 да студзеня 1915 года Ядвігін Ш. пераязджае з Вільні ў Мінск, дзе арганізоўвае і становіцца тэхнічным рэдактарам штомесячных беларускіх часопісаў: сельскагаспадарчага «Саха» і для дзяцей і моладзі «Лучынка».

У часе Першай сусветнай вайны працуе ў Мінскім цэнтральным бюро працы і кіраўніком швацкіх майстэрняў вайсковага рыштунку.

Падчас Першай сусветнай вайны ў Карпілаўцы працаваў прытулак для дзяцей бежанцаў, дзе ўся праца з дзецьмі вялася па-беларуску. Ёсць меркаванне, што менавіта паездка ў Карпілаўку падштурхнула М. Багдановіча да пачатку працы па напісанні беларускага буквара.

У часе вайны Ядвігін Ш. захварэў на сухоты горла. У 1918 годзе яго стан рэзка пагоршыўся, што вымусіла яго легчы на лячэнне ў Мінскі шпіталь, а потым выехаць на жыхарства ў Карпілаўку. Праз некаторы час пісьменнік пачынае супрацоўнічаць з газетай «Беларус», друкуе там свой раман «Золата» (1920) — адзін з першых твораў буйнога эпічнага жанру ў беларускай літаратуры. Увосені 1920 года Ядвігін Ш. прыязджае ў Вільню і рыхтуе да выдання свае «Успаміны», першую частку якіх выдае ў 1921 годзе.

У пачатку 1922 года здароўе пісьменніка значна пагаршаецца і 24 лютага ў адным са шпіталяў Вільні ён памірае.

Духоўны свет пісьменніка напоўнены пачуццём нацыянальнага самаадчування, нацыянальнай самасвядомасці. Яшчэ ў камеры Бутырскай турмы, пад беларускія песні студэнтаў Мінскага і Віленскага зямляцтваў, паводле яго слоў, «пазнаў я сябе беларусам». 3 захапленнем ён пісаў пра «выдатныя вершы Янкі Лучыны» і «цудоўныя вершы «Беларускай дудкі». Думку пра тое, што жывая беларуская мова «гладкая, пявучая, лірычная, багатая ў словы і звароты, каторых хватае выказаць нават такія чароўныя творы, як Міцкевіча», Ядвігін Ш. пацвердзіў сваёй мастацкай творчасцю.

Ядвігін Ш. увайшоў у беларускую літаратуру як навеліст, нарысіст, фельетаніст, перакладчык, аўтар аднаго з першых беларускіх раманаў. Пісаў ён на беларускай, польскай і рускай мовах.

Наватарская заслуга Ядвігіна Ш. і ў развіцці жанру мемуараў. У асобе апавядальніка чытач бачыць не раўнадушнага фактографа, а чалавека, ахопленага самымі рознымі пачуццямі: то светлай журбой, то пафасам народнага заступніцтва, то дасціпным гумарам. У гутарковую апавядальную плынь натуральна ўключаюцца фразеалагізмы.

Яго адзначае своеасаблівая стылявая манера, для якой характэрна чуласць да народнага слова і вобраза, дынамічнае, не застылае ў сваіх сувязях і значэннях слова, змястоўнасць формы. Сваёй творчасцю Ядвігін Ш., пісьменнік з «пэўна скрышталізаванай індывідуальнасцю і для беларускай літаратуры характэрнай», заклаў традыцыі, якія знайшлі далейшае развіццё ў творах майстроў мастацкага слова.

Настаўніца беларускай мовы і літаратуры Петрачэнка В.С.

Белорусский четверг 28.12.2023

Зіма… Як жа прыгожа вакол! Гэта, напэўна, самы чароўны час года.

Гэта час, калі ўся зямля ўкрываецца паветраным белым дываном, калі дрэвы ахутваюцца ў беласнежныя кажушкі. А снег пад нагамі сваім зіхаценнем нагадвае каштоўныя камяні. Хіба гэта не цуд?!

А зімовыя святы? Такія чароўныя, казачныя і цудоўныя! Зімой жа, як вядома, што ні месяц – свята!

“Панарама зімовых свят” была прапанавана вучям чацвёртых класаў падчас чарговага беларускамоўнага чацвярга.

З захапленнем дзеці расказвалі пра свята Новага года, якое чакаюць з нецярпеннем, пра зімовую прыгажуню-елку, якую прыбіраюць усей сям’ёй.

Слухалі і расказ настаўніка пра традыцыйныя беларускія абрады і святы —  каларытныя, поўныя загадак і народнай мудрасці.

Вучні паглядзелі відыяфільм пра святкаванне Калядаў. Потым дзяліліся ўражаннямі па прагляду: аб Растве — дні Божага нараджэння, аб калядоўшчыках і калядаванні.

Вялася гутарка і пра Масленіцу. Група падрыхтаваных вучняў паведаміла аб адметнасцях Масленічнага тыдня.

Зіма багатая святамі. І ўсе яны дапамагаюць дакрануцца да краніц народных традыцый, западаюць нам у душу, пакідаючы там кавалачак прыемных успамінаў, зараджаюць ўсіх нас шчасцем і радасцю на ўвесь год.

                                                                             Настаўнікі 4-х класаў

Белорусский четверг

21 снежня ў паралелі 3 класаў была праведзена гульня «Каб любіць Беларусь нашу мілую…”.

Вучні змаглі праверыць свае веды ў такіх катэгорыях як как: “Сімвалы”, “Святы”, “Літаратура”, “Гісторыя”, “Знаўцы мовы”, “Карта”.

Пад час гульні ўдзельнікі ўспаміналі імёны беларускіх пісьменнікаў і іх творы, займаліся перакладаннем слоў з рускай на беларускую мову, узгадвалі дзяржаўныя сімвалы краіны і святы.

Хлопчыкі і дзяўчынкі не толькі змаглі прадэманстраваць свае веды, а і даведацца нешта новае і цікавае для сябе.  

Думаецца, што дадзенае мерапрыемства яшчэ раз пераканае малодшых школьнікаў у тым, што кожнаму чалавеку неабходна ведаць сваю гісторыю, мову і культуру, каб стаць сапраўдным патрыётам сваёй краіны.

Настаўнікі 3-х класаў.

Белорусский четверг 07.12.2023

Адкрыты дыялог на тэму “Культура родавай памяці” сабраў цікаўных і дапытлівых пяцікласнікаў 7 снежня 2023 года.
Чалавек і час… Імгненне і бясконцасць… Сучаснае і мінулае… Нідзе, на мой погляд, гэтыя часавыя вымярэнні не судакранаюцца так гарманічна і ўдала, як у музеі. Вядома, музейныя прадметы не могуць казаць. Інакш яны паведамілі б нам гісторыю нашых далёкіх продкаў. Трохі сумную, незразумелую, але такую цёплую і блізкую. Я веру, што ў кожнай рэчы ёсць душа. Яна захоўвае цеплыню дотыку чалавечых рук, энергетыку майстра, аўру, тайну. Асабліва старыя рэчы. Напрыклад, старадаўні бабулін куфар, што стаіўся ў куце старой хаты, нібыта адчувае, што мы гатовы парушыць замову і адамкнуць чароўны куфэрак. Чаго там толькі няма!!!! Ручнікі, бялізна, посцілкі, дзіцячыя цацкі, сувеніры- абярэгі, паясы. І што ні прадмет— кожны з душой і абавязкова з сакрэтам! Рабі так- і будзе так! Залатыя правілы народнай культуры:
выхоўвай дзіця, пакуль яно ўпоперак лаўкі ляжыць.
Не садзіся абедаць за стол, які не засцелены абрусам: сям’я страціць дабрабыт. Хочаш, каб дзень прайшоў легка і без турбот- апранай абутак спачатку на правую нагу, а потым— на левую. Не лезь паперад бацькі ў пекла: за стол трэба садзіцца ў адпаведнасці з узростам: спачатку старэйшым, затым маладзейшым.
Будзь мудрым і беражна прытрымлівайся народных рэгламентацый, бо
народная педагогіка—гэта Біблія, якая прайшла выпрабаванне на трываласць мільёнамі пакаленняў і лёсаў. Шчыра веру, што далучаючы маладое пакаленне да народных традыцый, мы фарміруем не толькі лепшыя чалавечыя якасці, але і цвёрдае пераканаўчае разуменне таго, што жыць трэба абачліва, высакародна, з любоўю і спагадай да ўсяго таго, што завецца Жыццём.

Белорусский четверг 30.11.2023

Яўгенія Янішчыц… Ясяльдзянка… Палесся мілае дзіця… Яе натхнёная высокамастацкая спадчына вабіць усіх, хто адчувае магію слова і моц чалавечага духу.

20 лістапада споўнілася 75 год з дня нараджэння паэтэсы-чараўніцы Яўгеніі Янішчыц. З нагоды юбілею вучні 9 “В” класа зладзілі літаратурную гасцёўню “Прыедзь у край мой ціхі”, прысвечаную памяці вядомай беларускай паэткі.

Пачатак сустрэчы, якая прайшла за круглым сталом, быў аздоблены пранікнёным і шчырым гучаннем верша-прысвячэння Алены Васілевіч “Памяці Жэні Янішчыц”.

Шчыра і душэўна ліліся з вуснаў рабят жыццёва-праўдзівыя вершы Яўгеніі Янішчыц! “Прыедзь у край мой ціхі”, “А як хацелася цяпла”, “Мой боль – на вышыні святла”, “Ты пакліч мяне. Пазаві…”, “Я пачакаю” – сапраўдны калейдаскоп яскравых эмоцый класічнай беларускай паэзіі.

Напрыканцы сустрэчы гуказапіс песні “Да сустрэчы, белы вецер, сіні дзень…” на словы Яўгеніі Янішчыц у выкананні Таццяны Беланогай стварыў атмасферу цвёрдай упэўненасці ў непадуладнасці нябыту творчай спадчыны беларускай паэтэсы.

Цяплом, дабрынёй і светам была ахутана лірычная споведзь душы “палескай ластаўкі” Яўгеніі Янішчыц. Дзякуй табе, дарагая паэтка, за трапяткую і цудадзейна-мілагучную паэзію!

Настаўніца беларускай мовы і літаратуры

Аллянкова Н.В.

З чаго пачынаецца Ваша раніца? Наша – з прывітання.

Добры дзень, людзi,добры ў хату,
Будзьце здаровы, жывiце багата!
Мы, беларусы, шчырым застоллем,
Вас сустракаем хлебам ды соллю.

Прывітанне – гэта пачатак дня. Яно валодае вялізарнай сілай. У кожнага народа існуюць свае традыцыі прывітання, але міжнародны этыкет па сутнасці аднолькавы: сустракаючыся,  людзі жадаюць адзін аднаму дабра, добрага настрою, дасягнення новых вяршынь. Галоўная мэта такога свята – звярнуць увагу шырокай грамадкасці на важнасць асабістых зносін для захавання міру, што так актуальна ў сучасным грамадстве, бо толькі з дапамогай добрых зносін, не ўжываючы сілу, можна вырашыць любыя канфлікты.

Свята прывітання прыдумалі ў 1973 годзе два браты – амерыканцы Майкл і Браен Маккомак у самы разгар халоднай вайны, у адказ на канфлікт паміж Егіптам і Ізраілем. Такое свята было неабходна як знак пратэсту супраць узмацнення міжнароднай напружанасці. Яны адправілі лісты з ветлівымі прывітаннямі ва ўсе канцы свету і прасілі адрасата павітаць яшчэ каго-небудзь. Гэтая ідэя была падтрымана  больш чым у 180 краінах.

Дарагія сябры! Так давайце ж па традыцыі гэтага свята падорым у гэты дзень усім навакольным людзям, цеплую ўсмешку, ласкавы погляд, радаснае «Прывітанне!». Хай сення, «нібы лямпачкі, уключаюцца ўсмешкі».

 А галоўнае, не забудзьце павіншаваць з гэтым святам усіх сваіх сяброў і знаёмых. Патэлефануйце, калі ласка, напішыце ліст з сардэчнымі прывітаннямі, назначце сустрэчу, прыйдзiце ў госці! Жaдайце здароўя, поспехаў, удачы і проста дабра. Бо калі людзі ўсміхаюцца, значыць, яны любяць жыццё!!!

Настаўніца беларускай мовы і літаратуры Шэндзерава І.С.